Οι δαίμονες πολεμούν τους σθεναρούς
αγωνιστές, ενώ αδιαφορούν για τους αμελείς. Όσοι αγωνίζονται, βρίσκουν συνεργό
το Θεό στους πολέμους πού παραχωρούνται για το πνευματικό τους συμφέρον.
|
Ε
|
νας αδελφός, που πειραζόταν από τους δαίμονες, πήγε σε κάποιον
γέροντα και του φανέρωσε τους πειρασμούς πού δοκίμαζε. Κι ο γέροντας του λέει:
-
Αδελφέ, να μη σε φοβίζουν οι πειρασμοί πού σου συμβαίνουν, γιατί όσο βλέπουν οι
εχθροί την ψυχή ν' ανεβαίνει και να ενώνεται με το Θεό, τόσο οργίζονται και
λιώνουν από το φθόνο τους. Είναι, άλλωστε, αδύνατον να μην παραβρίσκονται ο
Θεός και οι άγγελοί Του, όταν ο άνθρωπος πειράζεται και ζητάει χέρι βοήθειας.
Εσύ λοιπόν μη σταματάς να σηκώνεις πάντα το βλέμμα σου προς Αυτόν και να ζητά
τη βοήθειά Του με ταπείνωση, έχοντας συνάμα στο νου σου, κατά την ώρα του
πειρασμού, την ακαταμάχητη δύναμη Εκείνου, τη δική μας αδυναμία και του εχθρού
μας τη σκληρότητα. Έτσι σύντομα θα σε βοηθήσει ο Θεός.
|
Ο
|
Αββάς
Ποιμήν είπε για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, ότι παρακάλεσε το Θεό και έφυγαν
από πάνω του τα πάθη, κι έτσι ησύχασε. Πήγε λοιπόν σ' ένα γέροντα και του είπε:
«Βλέπω τον εαυτό μου να αναπαύεται (ψυχικά) και να μην έχει
κανένα πόλεμο».
Και
ο γέροντας του λέει:
«Πήγαινε
και παρακάλεσε το Θεό να σου έρθει πάλι ο πόλεμος, γιατί με τους πολέμους
προκόβει η ψυχή».
Παρακάλεσε
λοιπόν (το Θεό ο αββάς Ιωάννης να ξαναγυρίσει ο πόλεμος), και ποτέ πια δεν
προσευχήθηκε να του φύγει, αλλά έλεγε: «Κύριε, δώσε μου υπομονή στους
πολέμους».
Ένας
γέροντας είπε:
-
Αν μας συγχωρεί ο Θεός, μολονότι κάνουμε τόσα κακά, μακροθυμώντας απέναντί μας,
δεν θα μας βοηθήσει, πολύ περισσότερο, αν θελήσουμε να κάνουμε τα καλά;
|
Λ
|
ένε
ότι για πέντε αιτίες παραχωρεί ο Θεός να πολεμούμαστε από τους δαίμονες.
Και πρώτη είναι,
λένε, ν' αποκτήσουμε τη διάκριση της αρετής και της κακίας, καθώς μας πολεμούν
και τους πολεμάμε.
Δεύτερη,
ν' αποκτήσουμε την αρετή με πόλεμο και κόπο, κι έτσι να την έχουμε βέβαιη και
σταθερή.
Τρίτη,
να μην υψηλοφρονούμε, καθώς προοδεύουμε στην αρετή, αλλά να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε.
Τέταρτη,
να μισήσουμε τελείως την κακία, αφού τη γνωρίσουμε με τα παθήματά μας.
Πέμπτη
και κυριότερη απ' όλες, να μην ξεχνάμε, αφού αποκτήσουμε την απάθεια, ούτε τη
δική μας αδυναμία ούτε τη δύναμη Εκείνου πού μας βοήθησε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου