Βοηθώντας τα παιδιά μας να γίνουν πιο συνεργάσιμα

...άλλωστε το θέλουν τόσο πολύ...

( Από το ομώνυμο βιβλίο των Adele Faber & Elaine Mazlish, "Πώς να ακούς ώστε να παιδιά να μιλούν και να μιλάς ώστε τα παιδιά να ακούν")


Τα παιδιά μας ποθούν να νοιώσουν ότι συμμετέχουν, ότι βοηθούν και ότι η παρουσία τους στην οικογενειακή εστία έχει αξία. Έχουν ανάγκη από όρια και ευκαιρίες για να επιτύχουν μέσα σε αυτά. Χρειάζονται όμως χρόνο και τρόπο μέχρι μέχρι να τα καταφέρουν.

Για να μπορέσουν να συνεργαστούν, αρκεί να το ζητήσουμε:

• Περιγράφοντας απλά τα γεγονότα. Λέγοντας με απλά λόγια τί βλέπουμε, ποιό είναι το πρόβλημα.

• Δίνοντας πληροφορίες που θα βοηθήσουν το παιδί να τα βγάλει πέρα

• Δίνοντας μία μόνο λέξη υπενθυμιστικά (εξαιρείται το ίδο το όνομα του παιδιού)

• Μιλώντας για το πώς νιώθουμε εμείς και άρα βοηθώντας το παιδί να μας κατανοήσει.

• Γράφωντας ένα σημείωμα.

Μας φαίνονται απλά όταν τα διαβάζουμε...
...ας δούμε όμως τί γίνεται στην πράξη!

Πολλές φορές λέμε...	...αντί για....
Είναι δυνατόν να έχεις αφήσει τόσην ώρα το νερό να τρέχει? Γιατί ποτέ δεν κάνεις αυτό που είπαμε? (σαρκασμός & κατάκριση)	Το νερό στο μπάνιο ακόμη τρέχει και θα ξεχειλίσει η μπανιέρα(περιγραφή)
Κλείσε το τηλέφωνο ΤΩΡΑ! (διαταγή)	Πρέπει να κλείσεις το τηλέφωνο διότι ... (περιγραφή)
Τί χάλια είναι αυτά! το κρεβάτι σου γέμισε ψίχουλα και κομμάτια σοκολάτας. Άλλη μια φορά να το ξαναδώ αυτό... (απειλή)	Δεν τρώμε ποτέ στο κρεβάτι. Όποτε θέλεις κάτι να φας θα κάθεσαι στο τραπέζι. (πληροφορίες)
Την επόμενη φορά που θα δω χρώματα στους τοίχους... (απειλή)	Με αναστατώνει όταν είναι βρώμικο το σπίτι μας και θα ήθελα να με βοηθήσεις να το κρατήσουμε καθαρό. (μιλώντας για τα συναισθήματά μας)
Δε συμφωνήσαμε να βάλετε πυτζάμες μόλις τελειώσουμε το απόδειπνο? Κάθε βράδυ τα ίδια θα λέμε? Τα καλά παιδιά ακούνε αμέσως τους γονείς τους! (κήρυγμα και μάλιστα μη εκκλησιολογικό!)	Παιδιά μου! Πυτζάμες! (μονολεκτική υπενθύμιση)

Παράδοξο!
Ακόμη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που δεν ξέρουν ανάγνωση τρελαίνονται να παίρνουν σημειώματα τα οποία τους διαβάζουμε εμείς. Μια ακόμη ιδέα είναι να τους ζωγραφίσουμε σε ένα post it την κεντρική ιδέα αυτού που θέλουμε να θυμούνται και να το κολλήσουμε κάπου που θα το βλέπουν.
 
Αν λοιπόν βάλαμε στην καθημερινότητά μας τα παραπάνω να ξέρουμε ότι κάναμε μόνο τον μισό δρόμο...
Όλα τα υπόλοιπα είναι στα χέρια του Θεού...
Άλλωστε το “άνευ Εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν” βρίσκει εφαρμογή στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού!
Τέλος,
 είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμούλες του χρόνου που μοιάζουν ατελείωτες, διότι τα παιδιά απλώς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επικοινωνήσουν μιας και η ψυχική τους ένταση δεν τα αφήνει.
Για τις ώρες αυτές, ο γέροντας Πορφύριος μας συμβουλεύει να λέμε στην Παναγία αυτό που θα λέγαμε στο παιδί και να την παρακαλέσουμε να μεταφέρει εκείνη το μήνυμα, με τον δικό της γλυκό τρόπο που πάντα εισακούεται από τις παιδικές ψυχές.
Ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν ώρες για λόγο και ώρες σιωπής... άλλωστε, όπως ωραία λέει και το τραγουδάκι:

“Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
και ύστερα έλα να μου πεις
πώς γίνεται το σ’ αγαπώ
πώς βγάζει η έρημος καρπό¨

[Μπορείτε να βρείτε το παραπάνω κείμενο σε μορφή pdf πατώντας εδω]